Magnetic capitol in my eyes

This will be a very personal, subjective description. You should know that I'm not a fan of big metropolises, and I came to the capital and the largest city in Ukraine. I wasn't a lonely tourist, lost in in the crowd, which greatly facilitated me getting to know this area. But I found quite nice places in this big-city noise. 

Good wishes 

Kiev loves monuments. I can say - literally - huge buildings, also a river, large parks, wide streets with speeding drivers and a sleeping district with lots of apartments, thousands!

Sleeping district on Sunday noon

Architecture - I liked the amazing finesse of buildings most. Some looked as if the architect was surprised that his apartment building was too small, so from time to time he decided to "add" another cubature. If it were not too boring, the fragments had different shapes: octagonal or more round. Example below.  

Looks like built-in crown on the roof 

Also, I paid attention to diversity: the combination of houses from the beginning of the 20th century against the background of an industrial skyscraper - why not? To make it more fun, you could come across graffiti from time to time. 

Contrast?

Mother Motherland (Rodina-Mat)* is a perfect example of monument. It has a height of 102 meters with a plinth. Interestingly, you can come to her mind to admire the panorama of the city, but ... I was not given it, although we tried it three times. 

1. I had a dress and you need pants because of special braces. 

2. It was Saturday, the queue was too long. 

3. It was Sunday and it got too warm, so my mother's head was overheated. But as my friend said, I will have (at least one) reason to go back to Kiev. 

*I did not even take a picture of her, since she was not kind to me! But you can goole it easly ;).

2nd Combination old and new 

Another unforgettable place was Landscape Avenue about which I could write poems. A playground for children with sculptures, stylized nooks and crannies from Alice in Wonderland is impressive. This is a small operation in total: the construction of funny sculptures lined with mosaics but makes a huge impression. A park where you can drink wine and relax after a hard week. It was one of the most pleasant places. Two days later I found another park next to the university building - it also had its own unique character. 

I think that every city - especially as big as the capital - needs green enclaves and it goes very well in Kiev.  

Charming smiling

Creepy but still charming

Family of lamps (you can see even children! next to)

Crazy colour of uni building

Bench for getting to know each other better

Modern sculpture in the park 

Intriguing elements, small constructions, unique mosaics or futuristic shop displays could be found in the center as well as in the metro stations. I did not feel threatened either on the street or in the 24/7 store after 10 PM. OK, maybe I did not expect additional control at the entrance to the museum, on the airport or square, to see one of the most interesting buildings - House with Chimaeras - just because it is located on the territory belonging to the authorities. I did not even see that the second name is "Horodecki House", after the Polish architect of this building.  

Details from House with Chimaeras

Metro station

Outside of the building: cafeteria on the top

Inside

Quite unexpectedly thing: Ukrainians like coffee! They drink coffee on the run, take-out, and places with coffee are practically on every corner. 

For me, as a person addicted to postcards, Ukraine was a real paradise! I found some really great copies for little money (although I think I spent half my pocket money on them). It is also worth getting acquainted with the activities of the most popular artist in the country. Sweet baby faces from Eugenia Gapchinska are found on postcards, candy boxes, bags and other souvenirs.  

Just Jesus with unicorn 

Some people wonder how to start traveling - I must admit that before that I would not be ready for such an "action". I did not have a ready passport, and the disadvantage of traveling to Ukraine is the compulsion to have it. The gentleman at the office said "there is no chance" of getting it in less than three weeks. I waited a week! On Tuesday, I went to pick up the document. On Thursday I was on my way to the airport. What an unexpected end to the holiday! I am grateful for the support, great fun and preparation of the entire trip plan for my Ukrainian guide and friend. Waiting for another adventures. 

^_^

First one!

PS I know that the quality of photos from my phone does not knock your knees, but forgive him, he survived a lot. 

For all food lovers

Tell me what you eat and I will tell you what you are

 - Anthelme Brillat-Savarin

Agree or disagree? I wrote an essay about food culture and new customs. I'm very proud, because it was my first long essay in english. Bon apetit! 

The moment when you can stay with your family or friends and celebrate a dish together: It's makes the most solidary time between people because of strong tradition's position. Basically, the most important matter is people don't exist without eating. Sharing meals means about openness and trust. One of Greek sentences says that abundantly set on table is an agent of good relationships. 

pic from webside:
Gonzalez  Ramon,
World's first 'edible' cookbook that you read, prepare and eat

Author of Food is culture, Massimo Montanari, noticed that from earliest years we have learned tastes. Parents begin showing their children flavours by choosing the products they feed on. In that way people should look at food ambiguously. Perfect example appeared in 2012 when Gerstenberg Publishing House published an edible cookbook. This book was something more than instruction: it consisted on the main ingredients of original italian lasagne. It can be for example highlighted, that French and Italians, who were first in the field of products selection, divided the ingreadients, apropriate to each social level class of the society. Development of multimedia caused people start showing themselves through the dishes. People stopped taking food only as a necessary factor for existence. In really popular now virtual world and also in reality people pay attention for visual communication. So, what you eat is as important and just as valid as how it looks like. You can be vegetarian, hunter, lover of fast or healthy food and even more. It is a good way to exhibit habits, particular customs. Already in 1929, Ralph Steiner (1899-1989), who made his mark in the history of photography thanks to attention to details, had a vision of what an interestingly presented dish should look like:

Ralph Steiner - "Ham and eggs", 1929. 

Source: http://www.geh.org/taschen/m199607600001.jpg

When taking a picture >Ham and Egg< I rebelled when the editor of the female magazine's culinary department set up a plate of ragged ham and two overflowing eggs in front of my camera. I went to buy six dozen eggs and got the editor to put the ham and eggs in perfect circles and I made my own version of this classic dish.

Another controversial topic is the use of food to excite the potential customer for his shopping. This is a divisive topic because such performances should not be given the title of art. However, from the point of view of the author who creates his work - it is the most form of individual expression of himself and his emotions. The name food porn, or food pornography, is used to describe food representations found in magazines, the Internet or television programs. This is an illusion, the choice of colors or elements that give rise to specific associations. In 2009, journalist and cultural expert Mary Eberhardt called the food a new sex. Appetizing, even desiring photos drive us to a completely new trend. Pornography of food as well as sex is a kind of spectacle, creation, which makes them visual experience. This tendency focuses on visual perception, which is temptingly dangerous, because the viewer wants to enjoy the performances. Eberhardt noticed that the previous restrictions and taboos related to sexuality have been broken. The norms that were the signposts for our bodies have moved into the sphere of culinary arts. Currently, social media determines what to eat, where, with whom and in what way. Many aspects interact, from the similarities of the reproductive organs to certain fruits like bananas or figs to comparing the pleasure of costing with the bodily - sexual one. It is worth noting that the ingredients that previously reminded people about death today are symbols of sexuality. The English phrase “to pop somebody's cherry” means losing your virginity, because cherries are associated with sexual activity, fertility. Photographer Brandon Showers  reached for this theme, presenting the shot, on which you can see the lips of the model who is putting cherry on them. 

Other performances are presented by the artist, Lee Price, whose subject of interest is a woman and food. This is clearly seen in her oil paintings, which are similar to photographic prints. Price opposes the canon in which food porn is the domain of photography. The artist shows the figure of a woman in the most intimate moments - in the toilet, in the bathtub, on the bed, during sleep. Most often it is presented lying or sitting. In each of these moments she is accompanied by food. The portrayed does not pay attention to the world, its senses are directed to taste, fanatical cost. The figure on the images eats unhealthy dishes, most often pushing them with her hands to her lips.

Lee Price - "Refuge", 2010-2012. 

Source: http://www.leepricestudio.com/2010-2012/

There are many possibilities of interpretation here, but mainly the author shows the problem of consumerism. Buying, acquiring, promotions and discounts can not replace a real relationship, although for some they become addictions and a way to deal with problems. It's funny how much you can show through food.What will happen next?

Source: http://www.leepricestudio.com/recent-1/ 

Catch the moment!

Projects, volunteering, international internships - possibilities for us, young people

Our leader, Adam 

Honestly, I didn't think about it too long. I saw the advertisement on Facebook, I had some free time and the desire to spend week in the Polish mountains. It's so simple. 10 minutes and I was in the team (ok, usually you need to send an application / CV in English).
If you hear the sound of a drill every day, Poronin in Poland is the best direction for you. 
The sheep will wake you there. We had a lot of tasks, that's a fact. Many people think that such exchanges are one big lie (Let me explain. I'm talking about projects financed from the EU budget or courtesy of other organizations - that's why some people think that is ONLY fun). Sometimes it is, but in our case we had a plan filled to the brim. 

Lovely people and my weirdo face in the middle 

Awesome happening based on Malevich's arto works 

Discussions, painting, creating. We did performances, presentations. We talked about the band Voo Voo with Waglewski at the forefront and his cooperation with the Ukrainian band Haydamaky. Folk and ethnic inspirations are great. We made posters for the quote "music as a key to the universe" - even I painted, although I have no talent. 
What I liked best was the happening inspired by the work of Malevich, a Polish-Russian-Ukrainian artist. I am full of admiration for the idea and performance in Zakopane's Krupówki. Tourists could join the creation of the work, and then take a picture in specially created holes on the poster. Penetration through a work of art. Another performance showed the intricate relationship between the two countries and I hope to see it one day in the theater. Everyone gave a high level of acting and understood the role well.

Performance about polish - ukrainian relationship

Of course, the rush of tasks has pissed me off a bit but on the other hand we also had time just to have fun. I do not remember when I laughed so much and just felt myself. Not that in the city I can not be myself, but there I felt just relaxed (that's why I recommend it to everyone). We had the most fun with the translation of words that sound similar in our native languages, but they have completely different connotations. 

Adults or still children? 

In addition to Erasmus in Croatia, I didn't have the opportunity to participate in this type of short-term exchanges. Some people have worked hard to release a movie of our whole week. Others used wooden charm, a truly highlander cottage (including me). The Polish evening, typical of similar expeditions, ended with a dance until sunrise. The neighbors from Ukraine presented for us a real celebration of a wedding party with a quite real young couple. They showed us the usual games, music and rituals. 

If you or your friend would like to start, but are afraid - just do it. 

a) The level of English was really different, depending on the person, it's always a stupid excuse for me  (I mean: give up because I can not speak English). You are in a group, so there will always be someone who can help you find a word. And if you do not feel well in conversations, this is a great opportunity to improve your language. Believe me that I was really blocked a year ago when it comes to loose conversation, and now I want the other person to just understand me well. 

Group photo has to be 

b) The projects are also different, participants usually come from many places in Europe. It is really good chance to meet people from all over Europe, because you choose a project that interests you, so you meet people with similar interests. You will find something for yourself. Ecology, culture, politics, whatever, anywhere. If you only have an impression, a bit of a desire, follow your intuition. To be honest, quite unexpectedly, I met someone who surprised me and I hope that we will be able to meet again soon.

And another one 

c) Honestly and really, if you hit the right people, you can destroy all the stereotypes and generalizations you have in your head. The only thing you can regret is that you're only there for a week, a month, a half a year... ultimately, it's always too short.

Lovely people 

Part of the article - a reportage I wrote to the official folder: 

We met to build. Not literally. Young people from Poland and Ukraine spent a week together in the picturesque Villa Austryjok in the heart of Podhale. Thanks to financing by Polish-Ukrainian organizations, we had the opportunity to exchange experiences about our customs, stereotypes and conflicts. Together, we were wondering how to build good relations between our countries, where culture and art became a bridge. Participants are young activists involved in spreading awareness among the community about the broadly understood culture, informal education. We experienced this time in a productive way, building symbolic bridges and relationships between us.

I am writing this note, because I was very inspired by this trip, these people, and besides, I wanted to throw some photos taken by one of the talented participant, Ksenia. She did good job.

I respect the fact that people from Ukraine really wanted to create a good team with us, share their experiences and skills. 

-> webside of ukrainian organisation: STAN art group

Lovely people 

PS: Most often, part or all of it is paid for with EU funds, so you have to pay money for the journey, which will be refunded later - It's important info for low-cost lovers like me. 

Świeżak pojechał na festiwal

Od razu zaznaczam: jestem świeżakiem. Kolejne nowe, pierwsze wspomnienie do szufladki roku 2018. Na miejsce dojechałam stopem na trasie Bydgoszcz - Kostrzyn, więc ominęłam owiany legendami przejazd pociągiem. Autostopowiczów nie widziałam zbyt wielu, a z Poznania na podwózkę na pole czekałam może pięć minut. Sprawnie funkcjonował też „Bank podróży woodstock / pol'and'rock festival 2018”, grupa na Facebooku, w której zmotoryzowani ogłaszali swoje przejazdy.

Moja towarzyszka podróży - Martyna

Spotkałam ogrom ludzi, dla których był to kilkunasty raz na festiwalu (zauważyłam, że pytanie „a Ty który raz?” jest pewnym standardem). Mówiąc kolokwialnie- szybko wkręciłam się w atmosferę miejsca. Przybijanie piątek, życzenia dobrej zabawy, uśmiechy i „darmowe” przytulasy. Barwni, kolorowi ludzie – niektórzy na wózkach inwalidzkich, na szczudłach, w kaskach stworzonych z arbuzów, grający czy tańczący, obcokrajowcy, w ciąży czy z dzieciaczkiem na ręku. Nie zabrakło też celebrytów. Wpadł kapitan Jack Sparrow, kilku Boratów, dawno niewidziany na polskiej ziemi tyranozaur, wojownicze Żółwie Ninja i wielu, wielu innych. 

fot. Maciek Barański

Większość obozów miała charakterystyczny emblemat, flagę czy cały „imagine” jak , najciekawsza dla mnie, Wioska Narnii, do której wchodziło się przez wielką, starą szafę. Miałam wrażenie, że na te kilka dni wszystko rozgrywa się ponad podziałami. Dlaczego ludzie tam jeżdżą? Dla jednych to tradycja, innych przyciąga chęć obalenia mitów związanych z tym miejscem, jeszcze kolejni lubią klimat survivalu (przykład: niektórzy celowo nie zabierają pieniędzy albo lubią spać w namiocie). 

Nazwa jednego z obozów - jak dla mnie - super fucha!

A ja? Pojechałam trochę z ciekawości, ale chyba głównie z chęci spotkania się ze znajomymi, których nie mam okazji widywać codziennie. Jeśli chodzi o aspekt muzyczny – byłam zainteresowana tak naprawdę jednym koncertem, ze względu na sentyment i to, że naprawdę dobrze się biega, skacze i tańczy do ich muzyki – Balkan Beat Box (Mini relacja z koncertu). Myślę, że nie mają w Polsce zbyt dużego rozgłosu, patrząc na to, że przed samym koncertem mogłam podejść bardzo blisko sceny. Jednak gdy zagrali pierwsze kawałki, ludzi zaczęło przybywać. Rozkręcili imprezę, mówiąc najogólniej. 

MITY, które obaliłam

→ Jest niebezpiecznie. Wiadomo, ludzie są różni. Słyszałam o kradzieżach, ale tutaj jedynie trzeba wierzyć, że na złodzieju odbije się takie zachowanie jak bumerang w przyszłości. Można tu wkleić właściwie każdą filozofię czy fundamenty niejednej religii: od powracającej karmy do „nie czyń drugiemu co tobie niemiłe”. 

Dużo zależy od nas: pokażmy młodszym pokoleniom, że można podchodzić do drugiego człowieka z szacunkiem. W niektórych sytuacjach trudno pozostać delikatnym i spokojnym niczym kwiat lotosu, jednak osobiście i personalnie nie miałam styczności z żadnym agresywnym zachowaniem. Najbardziej ryzykowną sytuacją dla mnie było chyba przyłączenie się do korowodu ludzi tańczących poloneza o 6 rano. I to tylko dlatego, że mogło okazać się, że nie mam poczucia rytmu. Szłam sama, z grupą czy z koleżanką – czułam się w porządku. Wielokrotnie widziałam jak pokojowy patrol lub inni ludzie wkraczali do akcji, gdy ktoś źle się czuł lub po prostu potrzebował wsparcia.

→ Alkoholizm, narkomania, sekciarstwo. Piwko, dużo piwka (również smakowego i bezalkoholowego). Na terenie pola nie można było znaleźć innych alkoholi, ba, w całym mieście na czas festiwalu została wycofana sprzedaż mocniejszych procentów. 

fot. Maciek Barański

Co do narkotyków – zapewne były, ale wierzę, że każdy swój rozum ma i nic wbrew sobie nie robi. Pełen luz. Sekciarstwo. O ruchu Hare Kryszny w Polsce wiem niewiele. Po czasie spędzonym nad Odrą poziom wiedzy pozostał podobny. Jak wyżej pełna dowolność – mogłeś znaleźć księdza i wyspowiadać się, mogłeś też pokontemplować z Krysznowcami. Oprócz tego, że dziewczyny w długich kolorowych sukniach, na pełnym słońcu, sprzedawały za 9 zł wegańskie jedzonko, nikt mnie nie porwał do żadnego zgromadzenia. 

Ewentualnie, po zmieszaniu trunków z dość ostrą strawą, mogło niektórych porwać w kierunku niebieskich budek. Tu chyba jedyny duży minus, ale też cecha charakterystyczna większości miejsc, gdzie przebywają w jednej chwili tysiące ludzi: toalety. Jestem pełna uznania, bo osoby odpowiedzialne za ich czystość naprawdę się starały, tak samo jak cała reszta służb. Pomogła chustka bandamka zakładana na nos. Była to dla mnie najważniejsza rzecz na festiwalu – chroniła również od kurzu. Zapominalscy mogli otrzymać fioletowo-białą opaskę w strefie operatora komórkowego - Play.  

Oczywiście, strefa gastro funkcjonowała pełną parą i każdy mógł znaleźć coś dla siebie. Z minusów: mogłoby być więcej punktów z napojami, wodą, co jest niezbędne przy takiej temperaturze: o godzinie 22 filar wskazywał na 28 stopni. Wiele osób chodziło z atomizerami i kropiło wszystkich, których spotkali na swej drodze. Jestem im dozgonnie wdzięczna za te gesty dobrej woli. 

Dla niedowiarków 

Zaskoczenie:

Występ modelki, Anji Rubik, na temat edukacji seksualnej (lub raczej jej braku) w Polsce. Bardzo ociepliła swój wizerunek w moim odczuciu, ale też nie bała się poruszać kontrowersyjnych tematów, dotyczących wspomnianej edukacji seksualnej w Polsce. Użyłam słowa „kontrowersja”, bo nadal dla naszych rodzimych władz ten temat taki jest, a zajęcia związane z wychowaniem do życia w rodzinie prowadzi osoba z łapanki – pani katechetka, bibliotekarz czy nauczyciel, któremu brakuje godzin. Myślę, że dobrze uświadamiać w miejscu, w którym znajduje się tak wiele osób. Obok spotkań z gwiazdami, można było porozmawiać z przedstawicielami różnych fundacji i stowarzyszeń. Tematyka bardzo zróżnicowana: od praw kobiet, poszukiwania pracy, samorozwoju do tych związanych z ekologią. Słyszałam wiele głosów na temat kwestii politycznych – wychodzę z założenia, że jeśli nie chcę być na pewne tematy wyczulona, to nie jestem. Działa również w przypadku narzekania ciotek przy świątecznym (potwierdzone). Mówiąc kolokwialnie – jakiekolwiek przesłanki polityczne spłynęły po mnie jak ten letni, przyjemny prysznic po powrocie do domu.

Co jest super?

Zorganizowanie akcji „Zaraz będzie czysto” , co polegało na odgruzowywaniu obozów i miejsc dookoła siebie w chwili odjazdu. Co ciekawe, niektórzy dopiero w momencie ładowania resztek i opakowań do worków foliowych uświadamiali sobie jak wiele odpadków są w stanie wyprodukować. Świetne jest też, oprócz wszystkich relacji, rozmów, żartów na żywo - możliwość kontynuowania tego w necie. Ludzie pisali ile im zajęła podróż, jak brudny mają samochód czy jak bardzo zapchany nos. Tworzą się lokalne mini-ekipy, chętne do wspólnego, letniego biesiadowania. Myślę, że jest to najlepsze, co eks-Woodstock mógł nam (mi) dać – świadomość zjednoczenia.

fot. Maciek Barański 

*Zdjęcia moje oraz, te podpisane, dzięki uprzejmości Macieja Barańskiego.

Z torebką przy kawie

Czasami zastanawiałam się skąd wzięły się żarty na temat bezkresnej otchłani w damskiej torebce. Dzisiaj, będąc bliżej niż dalej do ćwierćwiecza życia, nareszcie zrozumiałam istniejącą zależność. 

Nieważne jak dużo mam poupychane w torbie/plecaku, zawsze będzie czegoś brakowało. Przekonałam się o tym na mojej stałej ostatnio studenckiej trasie Bydgoszcz – Toruń, którą mam obcykaną co do stacji. Do perfekcji opanowałam również wbieganie do pociągu w ostatniej chwili. 

PKP Toruń, Dworzec Główny

Dzisiejsza akcja należała do tych spontanicznych. Byłam w pracy, gdy dostałam wiadomość „jestem w Toruniu, widzimy się?”. Odezwała się najbardziej poetycka i romantyczna dusza, jaką znam - jedna z moich kompanek na Erasmusie w Chorwacji - Karolina. Widziałyśmy się ostatnio kilka miesięcy temu, więc odrzuciłam wizję spędzenia dnia nad pisaniem pracy magisterskiej (sezon na: bronisz się we wrześniu? Ile jeszcze stron ci zostało? A jaki temat? Uważam za rozpoczęty) i ruszyłam na PKP. 

Zaczęło się. Nie miałam wody, chociaż w 90% wyjść taszczę ze sobą bidon, choć prawie nigdy nie jestem spragniona. Oczywiście chciało mi się pić jak diabli, a nie miałam czasu wejść do sklepu  - tutaj ważna jest wcześniejsza wzmianka o opanowaniu do perfekcji wbiegania do pociągu w ostatniej sekundzie. Identycznie w przypadku przekąsek: kilka tygodni nosiłam w plecaku paczuszkę z łuskanym słonecznikiem, który niepostrzeżenie postanowił wysypać się w jego czeluściach. Nie miałam też ładowarki, a pozostanie w kontakcie w XXI wieku to podstawa, więc nie korzystałam z telefonu. Nie byłoby w tym nic strasznego, ale zachciało mi się zanotować jakąś myśl, porysować, pobazgrać, poudawać, że pracuję nad czymś zaciekle i jestem tak oldskulowa, że używam "pradawnych" metod. Należy dodać, że przez cztery miesiące zawsze nosiłam przy sobie kartkę i długopis (studia), ale jakoś nigdy nie miałam weny w trakcie tej trwającej 50 minut podróży. Gdybym akurat wzięła ładowarkę, zapomniałabym o słuchawkach, co tylko potwierdza moją tezę. Zazwyczaj w takich momentach jestem niemym, skonsternowanym, nieco zażenowanym świadkiem niewybrednych rozmów, kłótni, dyskusji lub, co gorsza, zainteresowani próbują wciągnąć mnie w konwersacje. 

Nic takiego, prawda? Akcje jak ta dzisiejsza zdarzają mi się cały czas w rozmaitych konfiguracjach.

• Chusteczki. Tylko gdy ich nie mam dostaje ataku kataru siennego.
• Plastry, plasterki. Raz w roku chcę wyglądać naprawdę kobieco, zakładam obcasy - akurat wtedy nie znajdę ani jednego plastra i akurat w tym momencie buty obcierają mnie najmocniej. Normalnie zawsze jakiś kryje się w portfelu – tego dnia – nie. 
• Parasol! Cały tydzień jest pochmurnie, chociaż nie pada. W końcu postanawiam zostawić go w domu - leje. 
• Książka. Raz jeden nie mam ochoty jej nosić -  pociąg jest opóźniony godzinę.  
• Dowód. Hm, znajome? Chociaż pełnoletność osiągnęłam kilka lat temu, nadal o niego pytają. Na spacerze naszła mnie ochota na cydr, w kieszeni jakieś drobniaki. Mogę zapomnieć.
• Pieniądze. Czasami budzę się natchniona różnymi autosugestiami w stylu: jak zmienić swoje życie w tydzień. Zaczynam od finansów. Myślę – dobra, dzisiaj biorę odliczoną sumę na zakupy, żeby nie przetrwonić na głupoty. Za każdym razem wtedy coś pięknego, wspaniałego i absolutnie niezbędnego wpadnie mi w oko. Najczęściej w okolicznych lumpeksach. Przebieżka do domu murowana.
• Kolejna rzecz, kobiecy dylemat – podpaski. Asekuracyjnie zawsze noszę jedną, ale awaria zdarzy się w chwili, gdy akurat zmieniłam torebkę. Dokładnie to samo zdanie mogę odnieść do płynu do soczewek, przyborów do makijażu czy mgiełki do ciała.

Z mniej oczywistych rzeczy, które czasami można znaleźć w mojej torbie:

• Plastikowa łyżeczka, bo nigdy nie wiadomo czy nie najdzie mnie ochota na serek wiejski.
• Kłódka, chociaż nie planuję wygrawerować na niej swoich inicjałów, żeby przyczepić gdzieś między Wyspą Młyńską a Operą Nova. Potrzebuję jej na siłownię.
• Śrubokręt, kto wie, kiedy spadnie łańcuch od roweru i trzeba będzie odkręcić całą konstrukcje.
• Szczoteczka do zębów, bo różne wyjazdy  i spontaniczne decyzje podróżnicze mnie tego nauczyły.
• Tabletki na gardło, zwłaszcza zimą, ratują mnie, gdy nagle postanawiam stracić głos. 

Czego nigdy przenigdy nie mam? 

• Zapalniczka. Tak po prostu. Chociaż czasem się przydaje. Ile to razy trzeba zapalić znicz na cmentarzu, na przykład. 

Tekst na charakter humorystyczny, chociaż boję się pomyśleć co to będzie, gdy doczekam się potomstwa.

Spędziłam bardzo przyjemny dzień i z chęcią mogę polecić dwie kawiarnie, które wysoko plasują się na liście moich ulubionych w Toruniu.

Bread House Cafe  / kokosowa tapioka i smoothie owocowe

Ul. Fosa Staromiejska 2: pachnąco, zdrowo, domowa atmosfera, sporo książek i moje ulubione zielone kanapy 

Post Coffice / PO CO  / pyszna kawusia i super herbaciany dodatek do posmakowania, muskany azotem

Ul. Jęczmienna 17: nowe toruńskie dziecko, od progu czujesz się swojsko, bariści w profesjonalny sposób potrafią wyjaśnić wszystko na temat kawy, mleczka roślinne na plus 

*Miło, że mogę zabierać znajomych odwiedzających bliskie memu serduszku miasto do takich miejsc. 

Tak trzymać!